Pieszo przez Mazowsze: 19.01.2019 - Broniszew - Goszczyn - Tąkiele - Sielec - Dylew - Jastrzębia - Kaplin

Uczestnicy: Grzegorz B., Artur K., Joanna P. (udział specyficzny, niepartycypacyjny, lecz nie tylko duchowy), Urszula P.

Wpis Artura:

Wycieczka – pierwsza w nowym roku – miała charakter szczególny. Mimo, że pierwsza to jakby jeszcze trochę ostatnia. Towarzyszyły jej bowiem myśli o całym ubiegłym roku i naszych mazowieckich (i nie tylko) peregrynacjach, których mocnym akcentem, pieczęcią potwierdzającą udział, znój i osiągnięty wynik, miała być wieczorna gala, czyli uroczystość wręczenia nagród dla najwybitniejszych łazęgów, i podsumowania w iście statystycznym stylu przebytych w minionym roku kilometrów, tras i wypitych napojów wzmacniających.

Dwudniową wycieczkę zaczęliśmy w oklepanym już miejscu, gdzie jak zwykle z trudem się odnaleźliśmy, a mianowicie w hali Dworca Zachodniego autobusowego. Kiedy już się rozpoznaliśmy i potwierdziliśmy niezłomną wolę przejścia kilkudziesięciu kilometrów udaliśmy się na autobus jadący w kierunku Radomia i zakupiliśmy bilet do Broniszewa. Było szaro i mglisto ale jednak wysiedliśmy na właściwym przystanku, chociaż nie było to łatwe ponieważ postęp cywilizacyjny sprawił, że wszystkie drogi teraz są trasami szybkiego ruchu, odpicowanymi na jedno kopyto a przystanki niczym się między sobą nie różnią. Dla uspokojenia i zebrania myśli pokosztowaliśmy jarzębiaczku i rozejrzeliśmy się po wsi, która od pocz. XVI w. była własnością plebanów kościoła w pobliskim Goszczynie, do którego udaliśmy się w nadziei, że zobaczymy wiele ciekawych rzeczy. Po dojściu do tego sławnego onegdaj miasta, lokowanego na prawie chełmińskim w 2 poł. XIV w., wchodzącego w poczet miast królewskich, którego rozkwitowi położył kres dopiero potop szwedzki, zrobiliśmy przystanek przy kościele, który okazał się świątynią pobudowaną na początku XX w. wg projektu Stefana Szyllera, bardzo ładną i okazałą, w przeważającej mierze neorenesansową, z lekka neoklasycystyczną, odrobinę tylko neogotycką. Podczas owego popasu piszący te słowa skonstatował brak aparatu fotograficznego i wytypował miejsce w którym mogło dojść do rozstania ze sprzętem. Zostawiwszy koleżankę Ulę na pastwę pokus w piekarnio-cukierni gdzie był jeden tylko stolik, który spokojnie na nas czekał, żwawym krokiem udaliśmy się na poszukiwania. Dochodząc do miejsca gdzie mieliśmy poprzedni postój zobaczyliśmy ludzi karczujących pobocze drogi i zapytaliśmy ich czy nie znaleźli aparatu. Okazało się, że tak i oddali go na przechowanie pobliskiemu gospodarzowi. Aparat się odnalazł (w związku z tym parę zdjęć zostanie dołączonych do opisu) a mojej radości i wdzięczności nic nie zdoła opisać. Serdecznie dziękuję panom z okolic Goszczyna, którzy ocalili mój aparat i utwierdzili mnie w wierze w ludzi! Kiedy wróciliśmy do cukierni uczciliśmy oczywiście ciastkami i kawą odzyskanie sprzętu. Morał z tego taki, że nie należy narzucać zbyt dużego tempa spożycia napojów wzmacniających, lub przynajmniej nosić aparat na szyi i z nim się nie rozstawać… Pokrzepieni na ciele i duchu ruszyliśmy w stronę Dylewa, przez Tąkiele i Sielec, mijając po drodze smutne sady pełne nie zebranych jabłek, niektóre z nich nawet wykarczowane i zwalone na ogromne kupy oznaczające definitywne poddanie się i zapewne chęć przestawienia na innego rodzaju uprawę. Pogoda była bardzo ładna, znaczne prześwity nieba i od czasu do czasu wyłaniające się słońce, przy temperaturze w okolicy zera, sprawiały że szło się przyjemnie i wesoło. W Dylewie zobaczyliśmy dwór Jackowskich, XIX-wieczny, charakterystyczny bardzo albowiem niedokończony, z brakującym skrzydłem. Znakomicie odremontowany. Ponieważ dochodziła już czwarta po południu zaczęliśmy się kierować w stronę Dziarnowa, miejsca naszej gali i noclegu. Pokierowani w Nowej Jastrzębi być może bezpieczną ale bardzo okrężną drogą, zaczęliśmy wypytywać o jakiś skrót przez las i rzeczkę Mogielankę. Przesympatyczni ludzie, którzy udzielili nam stosownej informacji wybierali się właśnie samochodem do Mogielnicy na mszę i zaproponowali że podwiozą nas (było już całkiem ciemno) do celu. Z wielką wdzięcznością i radością przystaliśmy na to i – zachęceni przez nich – opowiedzieliśmy kim jesteśmy i co tu robimy. Dowiedzieliśmy się też, że nasi wybawcy są właścicielami restauracji Trattoria Numero Uno w Mysiadle – i stało się jasne, że przy najbliższej okazji odwiedzimy restaurację i przywitamy się z przemiłym małżeństwem, które ryzykując kose spojrzenie proboszcza, pomogło nam spóźniając się na mszę świętą. Ich dobry uczynek rozświetlił nam ciemną styczniową noc. Dziękujemy!

Dom Wujka Uli okazał się przytulny, gościnny, duży i gala mogła się odbyć bez przeszkód. W międzyczasie dojechała do nas sportową Mazdą Asia i zrobiło się jeszcze cieplej i weselej, i wcale nie tylko dlatego że przywiozła wyborne wino hiszpańskie. Zapowiadane stroje galowe – suknie i garnitury – okazały się wymogiem rzeczywistym, nie żartem, jak dotąd myślałem. Po zobaczeniu gołych pleców Uli, głębokiego dekoltu Asi i Grzegorza w garniaku i pod krawatem nie miałem już co do tego żadnych wątpliwości – to dzieje się naprawdę. Jednak przyjaciołom należy wierzyć, choćby wygadywali największe głupstwa! Zażenowany niepomiernie pożyczyłem od Pana Wujka Leszka marynarę. Przepaść między wypindrzonym towarzystwem a moimi złachanymi sztruksami nie została ani trochę zasypana, niestety… Grzegorz podsumował miniony rok wycieczkowy – twarde dane liczbowe były imponujące. Nagrody książkowe zostały wręczone. Napięcie powoli ustępowało, m. in. dzięki przemiłemu sąsiadowi Wujka Leszka, który odwiedził nas i snuł swoją opowieść. Takie spotkania z ludźmi są najfajniejsze. Dziękujemy za spotkanie i za dobre słowo! Posileni i napojeni udaliśmy się na zasłużony odpoczynek. Śniło nam się naszych 26 ubiegłorocznych wycieczek.