Pieszo przez Mazowsze: 01.04.2017 - PKP Studzianki Nowe - Dębinki - Lelewo - Cieksyn - Omięcinki - Stare Wrońska - Szczytniki - Michalinek

Uczestnicy: Ula P., Joanna T., Michał F., Grzegorz B., Anna B. (od Cieksyna), Agnieszka B. (od Cieksyna)

Jest 1 kwietnia, ale to nie jest prima aprilis: jest naprawdę ponad 20 stopni. Wysiadamy przed Nasielskiem, w Studziankach Nowych. W pięknej słonecznej pogodzie maszerujemy na północny zachód do Dębinek, skąd dalej kierujemy się na zachód w stronę Lelewa i doliny Wkry. Leżymy w lesie na trawie, zajadamy się smakołykami i popijamy herbatę. Jesteśmy już nad Wkrą, idziemy wzdłuż rzeki, niespodziewanie natrafiamy na prywatną posesję z zabytkowym domem i pomnikiem. Dolina Wkry to jedno z bardziej malowniczych miejsc na całym Mazowszu. Meandrująca rzeka, otwarte, szerokie krajobrazy z łąkami, pełnymi kwiatów i ptaków, zieleń i błękit. Jest w tym miejscu jakaś magia, jakiś ostateczny spokój, cisza, której nic i nikt nie zakłóci.
Nieśpiesznym krokiem dochodzimy do mostów w Borkowie, po dwóch kolejnych kilometrach jesteśmy w Cieksynie. Pod kościołem czekają już na nas Ania i Agnieszka. Szesnastowieczny kościół p.w. św. Doroty jest dość ciekawym zabytkiem. Jego cecha specyficzna to typowe dla okolic Pułtuska ornamentowane sklepienie kolebkowe, interesujący jest też manierystyczny ołtarz główny. W sklepie po drugiej stronie ulicy kupujemy tokaja, którego konsumujemy w postaci szprycera nad Wkrą kilkaset metrów dalej. Znów wylegujemy się na trawie, rozmawiamy z Anią o procesach kryminalnych, o dowodach sądowych, o pracy w sądownictwie. Idziemy wzdłuż torów na zachód, najładniejszą chyba linią kolejową na Mazowszu. Po nieco wykrzywionych, porośniętych trawą torach ciągnących się od Nasielska aż po Toruń.
Linię nr 27 Nasielsk - Toruń Wschodni wybudowała w 1915 roku armia niemiecka. Była to wówczas linia wąskotorowa. Tuż po wojnie przystąpiono do przebudowy linii i po pięciu latach w 1924 roku otwarto na odcinku Nasielsk - Sierpc normalnotorową linię kolejową. Odcinek do Torunia oddano do użytku dopiero w 1937 roku. Linia funkcjonowała przez cały XX wiek - w czasach PRL jeździł tędy, choć trudno w to uwierzyć, nawet pośpieszny do Kołobrzegu! W roku 2002 przewozy pasażerskie zawieszono i linia podzieliłaby los tylu innych w Polsce, gdyby nie protesty mieszkańców. Teraz jeździ tędy trzy razy dziennie szynobus. W tę i z powrotem, bo pamiętajmy, że jest tu tylko jeden tor.
Odbijamy na południe, teren wygląda inaczej niż mapa, której stan aktualności to lata 70. ubiegłego wieku i trochę się gubimy. W końcu wychodzimy na drogę szybkiego ruchu Warszawa - Gdańsk, której na mapie nie ma. Pytamy tubylców, jak dojść do stacji, mijamy w szybkim tempie nieczynne wyrobiska pod Dalanówkiem i już jesteśmy na stacji w Dalanówku. Minęła 19, zachodzi słońce, czekamy na szynobus do Warszawy.